شادمانی

بالاخره پس از کش وقوس های نمایشی فراوان، مجلس محافظه کار به اکثر اعضای دولت رای اعتماد داد.نکته های زیادی داشت این جلسات به اصطلاح رای اعتماد که اگر روند روی کار آمدن این دولت چیزی جز این بود حتما تا ماهها محور بحثها و افکارم میشد، ولی فی الحال نه این دولت بر آمده از این کودتای سخیف را قبول دارم و نه آن مجلس فرمایشی را.لذا ترجیح میدهم در مورد کنشها و واکنشهایشان سکوت کنم.اما نکته ای که به سبب حرفه ام نمیتوانم بسادگی از کنارش عبور کنم، پارادوکسی است که موفقیت مرضیه وحید دستجردی در کسب رای اعتماد آنرا برانگیخته است. موفقیت یک زن به صرف زن بودنش با تمام مخالفتهای مراجع عظام نکته ایست که باید از این بابت خود را مدیون لجاجت و شجاعت گستاخانه الفنون بدانیم. تا اینجای سخن برای ما ایرانیان عقب نگاه داشته شده از جهان گامی به پیش است. اما وقتی به بیوگرافی این بانوی همکار می نگرم و او را یکی از اصلیترین واضعان طرحی می بینم که سالها قبل در مخالفت با آن فریادها زدم و مخالفتها کردم، تازه میفهمم که در این مملکت هزینه حرکت به جلو بسیار سنگین است و گاهی حتی به ازای آن باید چند گام به عقب رفت.باز هم به یاد  یکی از بدبینی های همیشگی ام افتادم که در این ملک همیشه اوضاع بدتر از این چیزی که هست امکان پذیر است. پس به همه همکاران و به همه کسانی که با وزارت بهداشت سرو کار دارند،انتخاب دکتر دستجردی و به تبع آن اسلامی شدن بیمارستانها و دانشگاههای علوم پزشکی را تبریک می گویم.